Από την ημέρα που γεννιέται ο άνθρωπος μπορούμε να πούμε ότι έχει δυο ευκρινείς ανάγκες, την Αυτονομία και την Συντροφικότητα. Δυο καταστάσεις που λογικά ταυτόχρονα δεν μπορούν να συνυπάρξουν.
"Υποφέρουμε από ένα είδος συναισθηματικής υπανάπτυξης που μας ωθεί σε συμπεριφορές αυτοκαταστροφικές, τόσο στη δημόσια ζωή μας όσο και στην προσωπική. Επείγει να βρούμε έναν δρόμο που θα μας επιτρέψει ν’ ανακαλύψουμε τον τρόπο να είμαστε πιο υγιείς. Ο δρόμος αυτός συνδέεται στενά με την αγάπη και την πνευματικό-τητα. Η αγάπη είναι η καλύτερη ένδειξη υγείας του άνθρωπου, είναι το ακριβώς αντίθετο της επιθετικότητας, του φόβου και της παράνοιας, που με την σειρά τους αντιπροσωπεύουν την παθολογία που μας χωρίζει."
Claudio Naranjo
Οι σχέσεις, είτε αυτές ονομάζονται έρωτας, γάμος, συμβίωση, περιγράφονται καθημερινά εξιδανικευμένα σε βιβλία, παραμύθια και σε ταινίες. Μιλούμε για κεραυνο-βόλο έρωτα, για το «για πάντα μαζί», ή χρησιμοποιούμε ιδανικές κλισέ εκφράσεις όπως «και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Σήμερα το μοντέλο της σχέσης ή της οικογένειας που αντέχει στο χρόνο αποτελεί πλέον την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Είναι και αυτή η «μόδα» που καθιστά τις σταθερές σχέσεις ξεπερασμένες!
Είμαι αυτόνομος σημαίνει είμαι ελεύθερος να αποφασίζω και να επιλεγώ για μένα. Μέσα από ένα υγειές ΕΜΕΙΣ όμως μπορώ να διευρύνω τον εαυτό μου. Το ΕΜΕΙΣ είναι το άθροισμα του εγώ και εσύ άρα το αποτέλεσμα της Συντροφικότητας. Χωρίς ΕΜΕΙΣ δεν υπάρχει υγεία. Χωρίς την ύπαρξη ενός ΕΜΕΙΣ η ζωή μας είναι κενή άσχετα αν στην κατοχή μας έχουμε ακριβά αποκτήματα .
Η συμβίωση είναι μια δύσκολη τέχνη. Στη συμβίωση δεν είναι ποτέ δυο, είναι πάντα τρεις… Και αυτός ο τρίτος είναι που θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Σε μια συμβίωση είμαστε Εγώ, Εσύ και η Σχέση. Η Σχέση είναι σαν παιδί που πρέπει να την προσέχεις να την ταΐζεις και να της δίνεις όσα έχει ανάγκη για να «μεγαλώσει». Η αλήθεια είναι, πως οι προσδοκίες μας από την Σχέση, την μοναδική, την ανεπανάληπτη, αυτήν που θα κρατήσει για μια ζωή, που όλα τα υπερνικά και αντέχει στο χρόνο και στις δυσκολίες είναι τόσες πολλές όσες και αυτές που έχουμε για τη ζωή μας. Είναι δηλαδή αναπόφευκτο το ότι θα οδηγηθούμε στην ματαίωση και την ψυχολογική μας εξουθένωση
Η συμβίωση είναι μια δύσκολη τέχνη.
Στη συμβίωση δεν είναι ποτέ δυο, είναι πάντα τρεις… Και αυτός ο τρίτος είναι που θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Σε μια συμβίωση είμαστε Εγώ, Εσύ και η Σχέση. Η Σχέση είναι σαν παιδί που πρέπει να την προσέχεις να την ταΐζεις και να της δίνεις όσα έχει ανάγκη για να «μεγαλώσει». Η αλήθεια είναι, πως οι προσδοκίες μας από την Σχέση, την μοναδική, την ανεπανάληπτη, αυτήν που θα κρατήσει για μια ζωή, που όλα τα υπερνικά και αντέχει στο χρόνο και στις δυσκολίες είναι τόσες πολλές όσες και αυτές που έχουμε για τη ζωή μας. Είναι δηλαδή αναπόφευκτο το ότι θα οδηγηθούμε στην ματαίωση και την ψυχολογική μας εξουθένωση
Η εξασθένηση της αγάπης σε μια σχέση γίνεται συνήθως σταδιακά και αθόρυβα. Όσο και να ψάξει κανείς στο πότε ξεκίνησε είναι δύσκολο να βρει αποδείξεις. Ίσως είναι σε όλα εκείνα που θεωρήσαμε ασήμαντα, ένα φιλί, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, σε όλα εκείνα που θεωρήσαμε πιο σημαντικά από το πώς νιώθει ο σύντροφός μας, που έχουμε σαν δεδομένο ότι θα μας κατανοήσει. Η εξουθένωση ορίζεται ως μια κατάσταση φυσικής, συναισθηματικής και νοητικής εξάντλησης που προκαλείται από χρόνια απόκλιση μεταξύ των προσδοκιών ενός ατόμου και της πραγματικότητας που βιώνεται. Όμως το σημαντικό είναι κανείς να τολμήσει να δει τις μικρές μεγάλες αλλαγές στη συντροφική του Σχέση. Την πιθανή αλλαγή στα δικά του συναισθήματα, στην αλλαγή της διάθεσης και της συμπεριφοράς του, όπως και την έλλειψη ικανοποίησης και χαράς.
Όταν αναγνωρίζετε το πρόβλημα και από τους δυο συντρόφους μπορεί να αποβεί ωφέλιμο το να απευθυνθούν σε ένα σύμβουλο σχέσεων πριν κλιμακωθούν οι εντάσεις ή παρουσιάσουν διάφορα προβλήματα συμπεριφοράς τα παιδιά. Ο σύμβουλος μπορεί να ακούσει και τα δυο μέλη του ζευγαριού και να τους βοηθήσει να βρουν έναν άλλο τρόπο επικοινωνίας χωρίς ο ένας να πληγώνει τον άλλο και χωρίς να νιώθει κάποιος από τους δυο αδικημένος συναισθηματικά. Αποφεύγουν έτσι τους φαύλους κύκλους αλληλοκατηγορίας, το συναίσθημα της απελπισίας ότι «όλα είναι μάταια, η σχέση έχει τελειώσει» το οποίο αντικαθίσταται από την ελπίδα ότι ο άλλος δεν είναι ο εχθρός. Το ζευγάρι μπορεί να συμμαχήσει για ένα καλύτερο κοινό μαζί μέσα από το οποίο θα καλύπτονται οι ανάγκες και των δύο και αυτό μπορεί να αποτελέσει μια ευκαιρία για την ωρίμανση του καθενός. Ή ακόμη να αποφασίσει ότι είναι καλύτερος ένας χωρισμός όταν υπάρχει πιο υγιής επικοινωνία και ένα πιο ήρεμο περιβάλλον για τα παιδιά.
